Το παιδί μου, το τελευταίο διάστημα εκδηλώνει ΄΄τικ΄΄.

Τον τελευταίο καιρό έχετε διαπιστώσει πως το παιδί σας εμφανίζει ορισμένα τικ και αυτό σας ανησυχεί. Με την κατάλληλη διαχείριση και φροντίδα τα τικ μπορούν να υποχωρήσουν και να μειωθούν σε μεγάλο βαθμό. Ποία είναι αυτά τα τικ; Και γιατί τα εκδηλώνει το δικό μου το παιδί; Ουσιαστικά τα τικ είναι επαναλαμβανόμενες στερεοτυπικές συσπάσεις κινητικών ή φωνητικών μυών και ορισμένες φορές τα τικ μπορεί να είναι πολύπλοκα ή απλά.

Τικ που τα παιδία εκδηλώνουν:

·         Το άνοιγμα-κλείσιμο των ματιών, το λεγόμενο πετάρισμα των βλεφάρων.

·         Το καθάρισμα του λαιμού με έναν συγκεκριμένο ήχο.

·         Οι μορφασμοί του προσώπου.

·         Η ανύψωση των φρυδιών.

·         Η ανύψωση των ώμων.

·         Το τίναγμα του σώματος.

·         Το τίναγμα των χεριών, δαχτύλων και των μπράτσων.

·         Το τίναγμα του κεφαλιού προς μια κατεύθυνση.

·         Το φύσημα της μύτης.

·         Οι ιδιοτυπίες στο βάδισμα.

·         Στριφογύρισμα γύρω από τον εαυτό του.

·         Αυτοτραυματικές πράξεις όπως δάγκωμα των χεριών και νυχιών.

·         Επανάληψη μιας φράσης ή λέξης.

·         Το τύλιγμα ή το μασούλημα των μαλλιών.

·         Το τρίξιμο των δαχτύλων.

·         Το ζάρωμα των χειλιών ή της μύτης.

·         Έντονες αμφιταλαντεύσεις του στήθους.

·         Ακόμα και το πιπίλισμα του δαχτύλου.

     Τα τικ συνήθως ξεκινούν στην παιδική ηλικία και συχνά αλλάζουν σε ένταση και διάρκεια. Μπορεί να εκδηλώνονται διαφορετικά σε διαφορετικές ηλικίες και να καταστέλλονται προσωρινά. Επίσης μπορεί να μειωθούν όταν το παιδί είναι εκτός ελέγχου ή είναι απόλυτα συγκεντρωμένο σε μια δραστηριότητα. Τα τικ μπορεί να εμφανιστούν σε έντονο βαθμό όταν το παιδί αισθάνεται αγχωμένο ή ενθουσιασμένο. Πρόκειται λοιπόν για μικρές μανίες τις οποίες εκδηλώνει ένα παιδί, με αποτέλεσμα να αποφορτίσει κάποια ένταση. Πιο συγκεκριμένα πρόκειται για συμπτώματα μιας υπολανθάνουσας ανάγκης για αυτοπαρηγορία ή για εκδήλωση επιθετικότητας.

     Πάρα πολλοί γονείς μπροστά σε ένα έντονο τικ που εμφανίζει το παιδί τους, αμέσως αισθάνονται υπεύθυνοι και κατηγορούν τον εαυτό τους. Αυτό όμως δεν βοηθάει στην επίλυση του θέματος. Εάν κατανοήσετε τι ακριβώς είναι το τικ και γιατί το εκδηλώνει τότε θα καταφέρετε με τον δικό σας τρόπο να το βοηθήσετε και να παρέμβετε κατάλληλα.

      Με ποιόν τρόπο λοιπόν αντιμετωπίζουμε τα τικ;

     Η θεραπεία των τικ δεν είναι πάντα εύκολη. Για να αντιμετωπιστούν κατάλληλα, αρχικά χρειάζεται να γίνει μια διάγνωση με ακρίβεια από έναν παιδονευρολόγο. Στη συνέχεια, σε συνεργασία με έναν ψυχολόγο να εξερευνήσει τα αίτια αλλά και την ποιότητα ζωής του παιδιού. Η ψυχολογική υποστήριξη και συμβουλευτική αποτελούν τη βάση της αντιμετώπισης. Συγκεκριμένα, η γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία αποσκοπεί στην εκπαίδευση των ατόμων να ελέγχουν την κατάσταση. Η τεχνική ΄΄αντίστροφης συνήθειας΄΄ βοηθάει αρκετά στην μείωση των τικ καθώς το παιδί εκπαιδεύεται στο να αντικαταστήσει την παθολογική κίνηση με μια άλλη κίνηση που αποτρέπει την παθολογική. Η φυσική άσκηση και οι τεχνικές χαλάρωσης μπορούν να βοηθήσουν αρκετά στην ανακούφιση από το άγχος το οποίο προκαλεί την εμφάνιση των τικ.

      Εάν τα τικ εκδηλώνονται σε έντονο βαθμό που επηρεάζουν την καθημερινότητα του ατόμου, τότε η φαρμακευτική θεραπεία θα βοηθήσει αρκετά. Μην τιμωρείτε και μην υπόσχεστε δώρα στα παιδιά ώστε να σταματήσουν την κίνηση. Αποφύγετε καταστάσεις που αγχώνουν το παιδί σας και συγκεκριμένα τις εντάσεις μέσα στην οικογένεια. Παρατηρήστε στο σπίτι πόσο συχνά εκδηλώνει τα τικ αλλά και το ποια τικ εκδηλώνει και σε ποιες περιπτώσεις. Η καταγραφή των τικ θα βοηθήσει αρκετά στο να κατανοήσετε παραπάνω πράγματα και με την κατάλληλη καθοδήγηση να μπορέσετε να βοηθήσετε. Μη πείτε στο παιδί σας ανοικτά για τα τικ του δεν είναι κάτι που το κάνουν σκόπιμα. Μην προσπαθήσετε να σταματήσετε το παιδί σας από την οποιαδήποτε κίνηση ή ήχο γιατί μπορεί να υπάρξει αύξηση αυτών των κινήσεων. Αγνοήστε σε έναν βαθμό τα τικ, γιατί το να επικεντρώνεστε εκεί δεν βοηθάει.

     Τέλος, τα τικ που εκδηλώνει ένα παιδί δεν γίνονται εκούσια. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να χαλαρώσετε και να μην αναστατώνεστε διότι το παιδί το αντιλαμβάνεται και μπορεί να επηρεάζεται αρνητικά. Προσπαθήστε να έχετε καλές σχέσεις με το παιδί σας και να δημιουργήσετε μια σχέση εμπιστοσύνης. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσετε να διερευνήσετε τα συναισθήματα του, τις ανασφάλειες του ή και τους φόβους του. Εάν δείχνετε κατανόηση και καθησυχασμό προς το παιδί τότε είστε σε καλό δρόμο.